مارلون براندو از یادگیری آهنگ های خود در «پدرخوانده» امتناع کرد

به گزارش سایت دانلود فیلم و به نقل از برخورد دهنده فقط به این دلیل که مارلون براندو یکی از بزرگ‌ترین، اگر نگوییم بهترین بازیگرانی است که تا به حال زندگی کرده‌اند، به این معنا نیست که هنرمندان مشتاق باید از اخلاق کاری او تقلید کنند.

 براندو ممکن است سبک جدیدی از اجرا را به مخاطبان معرفی کرده باشد که استاندارد طلایی بسیاری از بازیگران معتبر باقی مانده است، اما او همچنین راه های جدیدی برای ایجاد سردرد برای دیگر بازیگران و اعضای گروه خود، به خصوص با افزایش سن، پیدا کرد. پارادوکس نهایی براندو در تولید پدرخوانده مشهود است. این فیلم به براندو احیای حرفه ای بخشید، و مسلماً موفقیت او را به عنوان یک بازیگر به ارمغان آورد، با این حال او هرگز زمانی را پیدا نکرد که در حین فیلمبرداری خطوط خود را به خاطر بیاورد.

بازی مارلون براندو در «پدرخوانده» یک بازگشت شغلی بود

باور کنید یا نه، انتخاب مارلون براندو برای فیلم شما در اوایل دهه ۷۰ به عنوان یک پیشنهاد مخاطره آمیز توسط استودیوها تلقی می شد. روزهای نیمه‌دوره‌ی «تراموبی به نام هوس»، «در ساحل» و «نوع فراری» مانند تاریخ باستانی به نظر می‌رسید. چیزی که زمانی یک استعداد نسلی بود که سبک نامتعارفی از شیوه بازیگری را برای مخاطبان غربی به ارمغان می آورد، مانند تری مالوی از واترفرانت، تبدیل به یک استعداد شد. فرانسیس فورد کاپولا هنگام فیلمبرداری پدرخوانده، با چنگ و دندان مبارزه کرد تا برای هر تصمیم خلاقانه‌ای، از صحنه فیلم‌برداری گرفته تا انتخاب بازیگر، تأیید شود. نقش دون ویتو کورلئونه، پدرسالار یک خانواده قدرتمند مافیایی در شهر نیویورک، برای هر بازیگری نقشی فریبنده بود. استودیو پارامونت به رهبری رابرت ایوانز با انتخاب براندو، انتخاب اصلی کاپولا، به دلیل افول سریع او به عنوان یک ستاره باکس آفیس مخالفت کرد.

تولید پدرخوانده، از نبردهای طاقت فرسا کاپولا با ایوانز گرفته تا تهدید مافیای واقعی، نشان می داد که همه چیز به هم می خورد. اما البته، براندو برای نقش دان کورلئونه انتخاب شد و پدرخوانده به یکی از بهترین فیلم های آمریکایی در تمام دوران تبدیل شد. به ویژه، عملکرد براندو پیروزی نهایی است. دان به عنوان یک رئیس مافیای سالخورده نوشته شده بود که به پایان زندگی خود نزدیک می شد، اما براندو در زمان فیلمبرداری تنها ۴۷ سال داشت. به لطف کارهای گریم بی عیب و نقص، نورپردازی خلاقانه توسط فیلمبردار مشهور گوردون ویلیس، و جاذبه های ذاتی براندو، او مانند یک مرد مسن یکپارچه عبور کرد. حتی با وجود رابطه از پیش تعیین شده بینندگان با براندو در سال ۱۹۷۲، دون کورلئونه به سرعت تبدیل به یک شخصیت غیرقابل حذف فیلم شد. این عملکردی است که با تزیینات و ویژگی های زیبا پشتیبانی می شود. استفاده از آن صدای متمایز براندو می‌توانست فاجعه‌بار باشد، اما این اجرا او را به عنوان تجسم روح‌انگیز و مالیخولیایی کار تنسی ویلیامز به ریشه‌های خود بازگرداند.

مارلون براندو در حین فیلمبرداری «پدرخوانده» کارت‌های کیو را خواند

کاپولا و نویسنده همکارش، ماریو پوزو، نویسنده رمان اصلی، مسئول برخی از نمادین ترین خطوط تاریخ سینما هستند. مارلون براندو به اندازه کافی خوش شانس بود که نامش را بیشتر در تاریخ ثبت کرد و سخنران چندین جمله نقل قول بود، به ویژه “من پیشنهادی به او خواهم داد که نمی تواند رد کند” و “ببین چگونه پسرم را قتل عام کردند!” برای خطوطی که فوراً به یاد ماندنی می‌شوند، فکر می‌کنید هر بازیگری این خطوط را برای همیشه در ذهنش می‌ماند. در عوض، براندو تصمیم گرفت که کارت های نشانه را در محدوده دید خود در مجموعه فیلم پدرخوانده قرار دهد. با تطبیق با جغرافیای مجموعه، او راه‌های جدیدی برای خواندن بی‌وقفه کارت‌های نشانه‌اش، که شامل قرار دادن آن‌ها در پشت لامپ بود، پیدا کرد. رابرت دووال، که نقش تام هاگن، مشاور معتمد دون ویتو را بازی می‌کرد، یک مشاور ضروری در زندگی واقعی بود، زیرا در یک نمونه، کارت‌ها روی سینه دووال گذاشته می‌شد.

مبارزات آینده براندو با تنبلی و تأخیر نشان می دهد که مهارت او در استفاده از کارت های نشانه برای یادآوری خطوط، نمونه ای از عدم تعهد اوست. با این حال، به گفته این بازیگر، این عمل نه از سر تنبلی، بلکه به عنوان نمایشگاهی از هنر خاص او به کار گرفته شده است. براندو از روش استانیسلاوسکی بیرون آمد، رویکردی به اجرا که به جای تمرین رسیتال، خودانگیختگی طبیعت گرایانه را ترجیح می داد. برای براندو، استفاده از کارت‌های نشانه سبک خودجوش بازیگری آزادانه را به وجود آورد که او را به یک افسانه تبدیل کرد. در کتاب Somebody: The Reckless Life and Remarkable Career of Marlon Brando، او گفت که جست و جوی فعالانه برای چیزی که باید بگوییم جنبه اساسی مکالمه روزمره است و توضیح می دهد که: «در زندگی معمولی، مردم به ندرت می دانند که دقیقاً چه چیزی را می خواهند انجام دهند. وقتی دهانشان را باز می کنند و شروع به بیان یک فکر می کنند، بگویند. آنها هنوز در حال فکر هستند و این واقعیت که آنها به دنبال کلمات هستند در چهره آنها نشان می دهد.” این رویکرد به براندو اجازه داد تا در بداهه‌پردازی‌های الهام‌بخشی مشارکت کند، مانند زمانی که جانی فونتان (آل مارتینو) را به‌خاطر بزدلی‌اش به صورت فیزیکی و شفاهی سرزنش کرد.

مارلون براندو در جریان «اکنون آخرالزمان» خط‌هایی را از طریق گوشی به او داده بود

اگر ساخت پدرخوانده مجموعه ای از آتش سوزی ها بود، پس ساخت آخرالزمان اکنون یک جهنم غول پیکر از هرج و مرج بود. فرانسیس در فیلم مستند خود به نام Heart of Darkness که توسط همسرش، النور کاپولا، تسخیر ناپذیر اسیر شد، در حین فیلمبرداری حماسه جاه طلبانه جنگ ویتنام، تقریباً خود را به ناامیدی غیرقابل برگشت رساند. اگر مشکلات کافی برای کارگردان وجود نداشت، براندو، بازیگر نقش سرهنگ کورتز، هدف مأموریت کاپیتان ویلارد (مارتین شین) در اعماق کامبوج، یک سری سردرد و شکست را به همراه داشت. دیدگاه او برای کورتز با دیدگاه کاپولا، به ویژه فیزیک شخصیتی، در تضاد بود، زیرا هیکل سنگین براندو، تفسیر کاپولا از یک سرباز AWOL را که در جنگل به دام افتاده بود، به خطر انداخت. براندو اغلب خطوط خود را که از مماس‌های متلاطم مختلف تشکیل شده بود، بداهه می‌گفت.

با در نظر گرفتن محیط دیوانه وار و محیط غیرقابل سکونت فیلم، جای تعجب نیست که براندو بار دیگر از حفظ سطرهای خود امتناع کرد. این بار خواندن کارت های نشانه در محدوده های کم نور جنگل، دور از ذهن بود. او راه شهودی‌تری برای بهره‌برداری از خودانگیختگی‌اش پیدا کرد، همانطور که به گفته رابرت دووال، که در فیلم «اکنون آخرالزمان» نیز بازی کرد، کاپولا خطوط خود را از طریق گوشی الکترونیکی به براندو رساند. دووال این حکایت را در Late Show در طول تور تبلیغاتی خود برای The Judge به اشتراک گذاشت. او همچنین در Late Night با Seth Meyers ظاهر شد، جایی که او کارهای خلاف براندو را فاش کرد. در طول صحنه‌ی تکان‌دهنده‌ای که ویتو با مایکل به خاطر ترک زندگی‌اش به عنوان یک شهروند برجسته در باغ می‌نشیند، دووال به یاد می‌آورد که براندو در حال خواندن خطوط او از درختی بود که بالای سرش قرار داشت.

هنر پشت هنر مارلون براندو چیزی است که دیگر بازیگران مشتاق نمی توانند و شاید نباید آن را تکرار کنند. اینکه ترجیح براندو برای کارت های نشانه به جای فرمول آزمایش شده و واقعی حفظ کردن، یک انتخاب استراتژیک بود یا نشانه تنبلی، جای بحث دارد، اما شکی نیست که شخصیت متمایز بازیگر را بیشتر تقویت کرد. وقتی صحبت از براندو به میان می‌آید، عجیب و غریب و عجیب‌وغریب با عظمتی همراه است.